ผลไม้

goyave (f)
โกยาฟ(เวอ)
ฝรั่ง

grenade (f)
เกรอนาด(เดอ)
ผลทับทิม

poire (f)
ปัว(เรอ)
ผลสาลี่

pomélo (m)
ปอเมโล
ส้มโอ

pomme (f)
ปอม(เมอ)
แอปเปิล

pomme rose (f)
ปอม โรส(เซอ)
ชมพู่

abricot [n.m.]
อา-บริ-โก
แอพริคอท

amande [n.f.]
อา-มอง(เดอ)
(ผล,เมล็ด) อัลมอนต์

ananas [n.m.]
อา-นา-นา, อา-นา-นาส
สับปะรด

avocat [n.m.]
อา-โว-กา
อะโวกาโด

banane [n.f.]
บา-นาน(เนอ)
กล้วย

cantaloup [n.m.]
กอง-ตา-ลู
แตงแคนตาลูป

cassis [n.m.]
กา-ซิส
(ผลตระกูล) กูสเบอรี่ (สีดำ)

cerise [n.f.]
เซอ-รีส(เซอ)
เชอรี่

citron [n.m.]
ซิ-โทรง
มะนาว

châtaigne [n.f.]
ชา-แตน(เยอ)
ผลเกาลัด

datte [n.f.]
ดัต(เตอ)
ผลอินทผลัม

figue [n.f.]
ฟีก(เกอ)
ผลมะเดื่อ

fraise [n.f.]
แฟรส(เซอ)
สตรอเบอรี่

Les légumes

artichaut [n.m.]
อาร์-ติ-โช
อาร์ติชอต

asperges [n.f. pl.]
อาส-แปร์ช(เชอ)
หน่อไม้ฝรั่ง

aubergine [n.f.]
โอ-แบ-ชีน(เนอ)
มะเขือ

betterave [n.f]
แบ-เตอ-ราฟ(เฝอะ)
หัวผักกาด

brocoli [n.m.]
บรอ-โก-ลิ
บรอกโคลี่

carotte [n.f]
กา-รอต(เตอ)
แครอท

chou [n.m]
ชู
กระหลํ่าปลี

citrouille [n.f]
ซิ-ทรุย(เยอะ)
ฟักทอง

chou-fleur [n.m.]
ชู-เฟลอร์
กระหลํ่าดอก

champignon [n.m.]
ชอง-ปิน-ยง
เห็ด

concombre [n.m]
กง-กง(เบรอะ)
แตงร้าน, แตงกวา

courgette [n.f]
กูร์-แชต(เตอ)
บวบ

épinards [n.m.pl]
เอ-ปิ-นาร์
ผักโขม

Le poisson

Dans la classification classique les poissons sont des animaux vertébrés aquatiques à sang froid, pourvus de nageoires et dont le corps est le plus souvent couvert d'écailles. On les trouve abondamment aussi bien en eau douce que dans les mers : on trouve des espèces depuis les sources de montagnes (omble de fontaine, goujon) jusqu'au plus profond des océans (grandgousier, Anoplogaster cornuta). Le milieu marin étant moins accessible aux humains, de nombreuses espèces restent encore à découvrir.
Ils sont d'une importance capitale aux humains en tant que nourriture partout dans le monde, qu'ils soient pêchés dans la nature ou élevés en pisciculture. Ils sont aussi exploités à des fins récréatives, avec la pêche et l'aquariophilie, et sont parfois exposés dans de grands aquariums publics. Ils jouent un rôle significatif dans de nombreuses cultures, que ce soit en tant que déités et symboles religieux, ou sujets de livres et de films.

Un poisson paradis dans un aquarium.

Le terme « poisson » est plus précisément employé pour désigner les chordés non tétrapodes, c'est-à-dire un animal avec une colonne vertébrale possédant des branchies toute sa vie et dont les membres, s'il en possède, sont des nageoires.[1]. Les poissons ne forment pas un groupe phylogénétiquement homogène, à l'inverse des oiseaux et des mammifères (voir plus bas).
Un poisson typique est « à sang froid » ; il possède un corps allongé lui permettant de nager rapidement ; il extrait l'oxygène de l'eau en utilisant ses branchies ou un organe respiratoire annexe lui permettant de respirer l'oxygène de l'atmosphère ; il possède deux paires de nageoires,les nageoires pelvienne et laterale, habituellement une ou deux (plus rarement trois) nageoires dorsales, une nageoire anale et une nageoire caudale; il possède une double machoire pour les gnathostone et simple pur les agnathe; il possède une peau généralement recouverte d'écailles ; il pond des œufs, la fécondation peut être interne ou externe.

Il existe de nombreuses formes et tailles de poissons : ce dragon des mers, proche de l'hippocampe, se confond avec les algues grâces à ses nageoires.
Chacune de ces caractéristiques comporte toutefois des exceptions. Les thons, les espadons et certaines espèces de requins sont entre sang chaud et sang froid, et peuvent élever leur température corporelle au-dessus de l'eau ambiante.[2] La forme du corps et les performances natatoires varient considérablement, des nageurs très rapides capables de parcourir dix à vingt longueurs de leur corps par seconde (thons, saumons) aux poissons très lents mais mieux manœuvrants comme les anguilles ou les raies) qui ne dépassent pas 0,5 longueur par seconde.[3] Plusieurs groupes de poissons d'eau douce extraient l'oxygène de l'air comme de l'eau en utilisant des organes variés. Les dipneustes possèdent deux poumons similaires à ceux des tétrapodes ; les gouramis ont un « organe labyrinthe » qui fonctionne de la même manière ; les Corydoras extraient l'oxygène par l'estomac ou l'intestin.[4] La forme du corps et la position des nageoires varie énormément, comme en témoigne la différence entre les hippocampes, les lophiiformes, les poissons globes ou les saccopharyngiformes. De même, la surface de la peau peut être nue (murènes) ou couverte d'écailles de différents types : placoïdes (requins et raies), cosmoïdes (cœlacanthes), ganoïdes, cycloïdes et cténoïdes.[5] Certains poissons passent même davantage de temps hors de l'eau que dedans, comme les périophthalmes qui se nourrissent et interagissent entre eux sur des terrains boueux et ne retournent dans l'eau que pour se cacher dans leur terrier.[6]
La taille d'un poisson varie du requin baleine de 16 m au Schindleria brevipinguis d'à peine 8 mm.

Le lion

Le lion (Panthera leo) est un mammifère carnivore de la famille des félidés (Felidae) du genre Panthera (félins). Le mâle adulte, aisément reconnaissable à son importante crinière, peut atteindre un poids de 225 kg, tandis que la femelle adulte, plus petite, atteint généralement 150 kg, ce qui en fait le deuxième plus gros félin après le tigre. Un mâle adulte se nourrit de 7 kg de viande chaque jour contre 5 kg chez la femelle. Il vit, contrairement aux autres félins, en groupe. Son espérance de vie, à l'état sauvage, est comprise entre 7 et 12 ans pour le mâle et 14 à 20 ans pour la femelle, mais il dépasse fréquemment les 30 ans en captivité. La femelle du lion est la lionne, son petit est le lionceau. Le lion rugit. Il n'existe à l'état sauvage actuellement plus que 16 500 à 30 000 spécimens dans la savane africaine, répartis en une dizaine de sous-espècee et environ 300 au Gir Forest National Park au Nord-Ouest de l'Inde.

Le lion est le deuxième plus grand félidé, après le tigre, et ainsi le plus grand carnivore d'Afrique. Un mâle fait 170 à 250 centimètres de long (hors queue), une taille (à l'épaule) d'environ 120 centimètres et une queue d'en moyenne 100 centimètres. Les mâles atteignent une masse corporelle comprise entre 150 et 225 kilogrammes à l'âge adulte. Les femelles adultes ont, quant à elles, une longueur corporelle de 140 à 175 centimètres (hors queue), une taille (au garot) d'environ 100 centimètres, une queue mesurant 85 centimètres, plus fine que celle des mâles et pèsent entre 120 et 150 kilogrammes : elles font en moyenne 60% de la taille d'un mâle. En moyenne les lions ont une taille (à l'épaule) plus importante que celle des tigres, mais sont moins longs. Les plus grands lions vivent au sud de l'Afrique, les plus petits en Asie. Dans les zoos et cirques, certains mâles captifs peuvent atteindre, par une nourriture importante, une masse supérieure à 300 kilogrammes (le record du monde détenu par un lion du Transvaal est 312 kg). Les lions du parc national du Serengeti en Tanzanie ont tendance à être plus petits que la moyenne. Les lions ont des yeux ambre ou jaunes et une truffe noire. Leurs oreilles, noires au revers, sont arrondies et portent une tache blanche. Ils possèdent des griffes rétractiles qui sont protégées par des fourreaux de chair. Leurs canines peuvent atteindre six centimètres de long. Leur langue est recouverte de papilles cornées recourbées leur permettant de saisir la nourriture, mais aussi de se débarrasser des parasites. Leur pelage court est de couleur sable, jaune-or voire ocre foncé. La face intérieure des pattes est toujours plus claire, tout comme le ventre, chamoisé chez le mâle, presque blanc chez la femelle. Les jeunes lionceaux ont des taches sombres sur l'ensemble du corps, mais qui disparaissent déjà au cours de la première année. Dans des cas très rares, ces taches restent encore visibles à l'âge adulte, mais demeurent insignifiantes, n'étant visibles que de près.

Jeux olympiques

Les Jeux olympiques (appelés aussi les JO ou les Jeux ; en grec ancien Οἱ Ὀλυμπιακοὶ ἀγῶνες [hoi Olympiakoí agônes]) sont un ensemble de compétitions sportives mondiales organisées tous les quatre ans (une olympiade est une période de quatre ans). Originellement tenus dans la Grèce antique (voir Jeux olympiques antiques), ils ont été remis au goût de l'époque et réintroduits par le baron Pierre de Coubertin à la fin du XIXe siècle. Les Jeux olympiques modernes ont lieu depuis 1896 tous les quatre ans, hormis lors des deux guerres mondiales. Les Jeux olympiques modernes comprennent deux compétitions : Les Jeux olympiques d'été depuis 1896Les Jeux olympiques d'hiver depuis 1924, tenus d'abord la même année que les Jeux olympiques d'été jusqu'en 1992, puis décalés de deux ans depuis 1994

De nombreux mythes entourent l'origine des Jeux olympiques antiques. L'une raconte qu'Héraclès construisit le stade olympique ainsi que les bâtiments alentours en l'honneur de son père Zeus, après avoir accompli ses douze travaux. Il aurait parcouru 600 pas et nommé cette distance un stade, ce qui devait plus tard devenir une unité de longueur équivalente à environ 192 mètres. Les premiers Jeux olympiques sont réputés avoir pris place en 776 av. J.-C. sur l'initiative d'Iphitos, roi d'Élide. Cette année marque le début du calendrier olympique, selon lequel les années sont regroupées en olympiades. C’est également l'an 1 du calendrier grec adopté en 260 av. J.-C. Toutefois, il est probable que les Jeux aient été encore plus anciens, compte-tenu de l'abondance des offrandes de l'époque géométrique retrouvées à Olympie. Dès lors, les Jeux gagnèrent en importance dans toute la Grèce antique, mais il existe près de 300 réunions sportives du même type, les agônes. Les Jeux olympiques sont les plus prestigieux avec les Jeux pythiques, les Jeux néméens, les Panathénées et les Jeux Isthmiques.

Le programme des compétitions comprend des épreuves hippiques (chars à deux ou quatre chevaux) et des épreuves gymniques (course à pied sur plusieurs distances, lancer du disque, saut en longueur, lancer du javelot, pentathlon[1], lutte, pugilat et pancrace). Disque, longueur et javelot ne donnent pas de titre olympique mais font partie des cinq épreuves du pentathlon avec la course du stade et la lutte[2]. Coroebos ouvre le palmarès olympique officiel en remportant la course pédestre du stade en 776 av. J.-C.[3]. Parmi les autres principaux athlètes Grecs des Jeux antiques, citons notamment Milon de Crotone (lutte, VIe siècle av. J.-C.), Diagoras de Rhodes (boxe, Ve siècle av. J.-C.), Polydamas de Skotoussa (pancrace, VIe siècle av. J.-C.), Léonidas de Rhodes (course, IIe siècle av. J.-C) et Melankomas de Caria (boxe, 1er siècle ap. J.-C.). À partir de la septième olympiade (752 av. J.-C.), le champion olympique reçoit une couronne d’olivier sauvage, un ruban de laine rouge, la tænia, et une branche de palmier. Le Messénien Daikles est le premier champion olympique honoré ainsi. Réservés d'abord aux seuls citoyens masculins Grecs, les Jeux génèrent une trêve olympique. Toutes les guerres en cours doivent être suspendues pour permettre la tenue des Jeux entre cités rivales. La portée d'un titre olympique est considérable. Les champions sont d'authentiques héros populaires et sont couverts de cadeaux et d'honneurs à leur retour dans leur cité. Ils sont de plus pleinement professionnels[4] depuis le Ve siècle av. J.-C. et peuvent changer de cité dont ils défendent les couleurs. Ces véritables transferts provoquent souvent des troubles, parfois importants, dans la cité « trahie ». On peut ainsi citer le cas de Astylos de Crotone (6 titres olympiques), qui passe de Crotone à Syracuse en 484 av. J.-C. provoquant de graves troubles à Crotone.

Credit :: http://en.wikipedia.org/wiki/Olympic_Games

Halley’s Comet

ดาวหางฮัลเล่ย์ ( Halley’s Comet ) เป็นดาวที่ซื่อสัตย์ที่สุด เพราะมันจะปรากฏให้มนุษย์เห็นทุกๆ 75 – 76 ปี ดาวหางฮัลเลย์นี้เป็นดาวหางที่คนบนโลกรู้จักกับมันมากที่สุดในโลกนะครับ เพียงแต่ไม่ใช้รู้จักเพราะความสวยงามของมัน แต่รู้จักกันเพราะคำสาปของมันมากกว่า เพราะทุกครั้งที่ดาวหางนี้มาเยือนโลก โลกต้องพบอาถรรพ์ที่ยากจะลืมเลือน จนได้รับสมญานามแบบไม่อายใครว่า “ดาวหางโลกาวินาศ” โดยผู้ค้นพบดาวหางชนิดนี้ และทำให้เรารู้จักมันเป็นอย่างดีคือ เฮ็ดมันด์ ฮัลเลย์ นักดาราศาสตร์ชาวอังกฤษ เฮ็ดมันด์ ฮัลเลย์ เกิด 8 พฤศจิกายน พ.ศ. 2199 ถึงแก่กรรม 14 มกราคม พ.ศ. 2285 ตามประวัติมีว่า ฮัลเลย์ เป็นบุตรของพ่อค้าสบู่ผู้มั่งคั่งของกรุงลอนดอน เกิดในช่วงที่วงการวิทยาศาสตร์กำลังเปลี่ยนไปสุ่แนวความคิดสมัยใหม่ ฮัลเลย์เริ่มเรียนหนังสือที่โรงเรียนเซนต์พอล จนอายุ 17 ปี จึงเข้าเรียนที่วิทยาลัยควีนของมหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ดและเริ่มสนใจด้านดาราศาสตร์ตั้งแต่นั้นมา เมื่ออายุ 20 ปี เขามีโอกาสพบกับจอห์น แฟลมสตีด นักดาราศาสตร์หลวงของอังกฤษและได้รับการสนับสนุนให้การศึกษาด้านดาราศาสตร์ เมื่อฮัลเลย์ทราบว่า แฟลมสตีดได้สำรวจดาวบนซีกฟ้าเหนือและทำเป็นแผนที่ดาวไว้ แต่ยังไม่มีใครสำรวจดาวบนซีกฟ้าใต้ เขาจึงสนใจที่จะทำแผนที่ดาวของซีกฟ้าใต้บ้าง ฮัลเล่ย์ตัดสินใจลาออกจากวิทยาลัยทันทีทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้รับปริญญาเพื่อสำรวจดาวบนซีกฟ้าใต้โดยได้รับเงินสนับสนุนจากพ่อของเขาและกษัตริย์ชาร์ลส์ที่ 2 เขามุ่งหน้าสู่เกาะเซนต์เฮเลนาซึ่งอยู่ทางตอนใต้ของมหาสมุทรแอตแลนติก ไปกับเรือของบริษัทอีสต์อินเดียในเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2219 ฮัลเล่ย์ทำแผนที่ดาวของซีกโลกใต้สำเร็จ โดยใช้เวลาเพียง 2 ปี เมื่อฮัลเลย์อายุ 22 ปี ก็สร้างผลงานสำคัญหลายเช่น เช่น การศึกษาการเคลื่อนที่ของดาวศุกร์และดวงอาทิตย์ การพบโคจรอันผิดปกติของดาวพฤหัสบดีและดาวเสาร์ แต่ผลงานที่สำคัญที่สุดคือการค้นพบดาวหางฮัลเลย์ ฮัลเลย์ได้สนใจเรื่องดาวหางเมื่อปี พ.ศ. 2223 เขาเดินทางไปปารีส และมองเห็นดาวหางดวงหนึ่ง เมื่อกลับไปอังกฤษก็ทำการศึกษาจริงๆ จังๆ จนกระทั้งปี 2227 เขาพบไอแซคนิวตัน นักคณิตศาสตร์และฟิสิกส์ และด้วยกฎของนิวตันนี้เอง ทำให้ฮัลเลย์ได้ค้นพบ ดาวหางที่เตยมาเยือนโลก 3 ครั้ง คือ ปี พ.ศ. 2074 พ.ศ. 2150 พ.ศ. 2225 มีลักษณะวงโคจรคล้ายกันมาก จึงลงความเห็นว่าเป็นดาวหางดวงเดียวกันและคำนวณไว้ว่าจะกลับมาให้เห็นอีกครั้งในปี พ.ศ. 2310ปลายปี พ.ศ. 2301 ดาวหางดวงนี้ก็กลับมาให้เห็นจริงตามคำทำนายของฮัลเลย์ และเมื่อฮัลเลย์ถึงแก่กรรมไปแล้ว 16 ปี ชื่อดาวหางฮัลเลย์ก็ตั้งขึ้นมา เพื่อเป็นเกียรติแก่ฮัลเลย์ ผู้คำนวณการปรากฏของดาวหางดวงนี้ ผู้ที่ทำให้โลกรู้จักดาวหางดวงนี้อย่างชัดเจนที่สุด แต่...... รู้หรือไม่ว่าดาวหางฮัลเลย์ นี้ มีอิทธิพลต่อมนุษย์มาก ทุกครั้งที่มันมาเยือน มักจะเกิดเหตุอาเพศและเหตุการณ์เลวร้ายนานัปการ อาทิ พายุใหญ่ น้ำท่วม แผ่นดินไหว เกิดโรคระบาดและสงคราม การสูญเสียหรือการล่มจมของอาณาจักรน้อยใหญ่ รวมทั้งการเสียชีวิตของผู้นำประเทศ หรือกษัตริย์แห่งอาณาจักร จนกลายเป็นโศกนาฏกรรมอันใหญ่หลวงที่ต้องจารึกในประวัติศาสตร์มนุษย์โลก ภัยพิบัติครั้งร้ายแรงต่างๆ ที่เกิดขึ้น ทุกครั้งที่ ดาวทางฮัลเลย์มาเยือนโลก เท่าที่บันทึกไว้ในประวัติศาสตร์มีดังต่อไปนี้ พ.ศ. 303 การมาเยือนครั้งที่ 1 ของดาวทางฮัลเลย์เท่าที่บันทึกได้ ช่วงนี้เกิดสงครามโรมันชนะคาร์เทจ ก่อนดาวหางจะมาเยือน 1 ปี และหลังจากนั้นโรมันได้ทำสงครามกับคาร์เทจอีก 2 ครั้ง จนผู้คนล้มตายในสงครามครั้งนี้เป็นจำนวนมาก พ.ศ.532 อกริปปา นักปราชญผู้ยิ่งใหญ่ของยุโรปถึงแก่กรรม พ.ศ.600 ดาวหางฮัลเลย์มาเยือนโลกครั้งที่ 5 เกิดกบฏต่อต้านโรมครั้งแรก ทำให้นครเยรูซาเล็มต้องพินาศ พ.ศ. 994 การมาเยือนครั้งที่ 10 ขุนพลฮั่นพ่ายสงครามแห่งชาลอนส์ หลังจากนั้นอีก 2 ปี ฮั่นก็เสียชีวิต และอาณาจักรฮั่นอันเกรียงไกรถูกแบ่งออกเป็นหลายส่วน พ.ศ.1999 การมาเยือนครั้งที่ 23 ของดาวหางฮัลเลย์ เกิดเหตุการณ์ระบาดไข้ทรพิษ ผู้คนล้มตายจำนวนมากที่ประเทศไทย พ.ศ. 2378 การเยือนครั้งที่ 28 ไทยทำสงครามกับญวน เกิดแผ่นดินไหวในแม่น้ำกระฉอก และพระเจ้าเธอพระองค์เจ้าลักษณาสิ้นพระชนม์ด้วยโรคไข้ป่วง พ.ศ. 2453 การเยือนครั้งที่ 29 เกิดสงครามโลกครั้งที่ 1 พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 7 แห่งอังกฤษและพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวเสด็จสวรรคต พ.ศ. 2528 การมาเยือนของดาวหางฮัลเลย์ เกิดความอดอยากในประเทศเอธิโอเปีย เคนย่า และซูดาน ผู้คนต้องตายกว่าล้านคนเพราะไม่มีอาหารกิน รวมถึงการเกิดโรคระบาดที่ไม่สามารถรักษาได้คือโรคเอดส์ เกิดการก่อการร้ายสากลครั้งแรก อิรักรบกับอิหร่าน ฮิสราเอลรบกับปาเลสไตน์ในเลบานอน และอื่นๆ อีก ในประเทศอาหรับ แอฟริกา ส่วน ส่วนจากสถิตวินาศภัยจากพายุ น้ำท่วม แผ่นดินไหว และอุบัติเหตุต่างๆ ที่เกิดขึ้นบนโลก อาทิ เม็กซิโกเกิดแผ่นดินไหวติดต่อกัน 3 ครั้ง มีคนตายและบาดเจ็บอีกจำนวนมาก ทรัย์สินเสียหายไม่สามารถประมาณค่าได้ พายุน้ำท่วมที่บังคลาเทศในเดือนกุมภาพันธ์ส่งผลให้มีผู้เสียชีวิตถึง 20000 คน นอกจากนี้ยังมีผู้นำประเทศเสียชีวิตจากการปรากฏดาวหางชนิดนี้อีก โดยผู้นำโซเวียตตายกันถึง 8 คน และตายไล่เลี่ยกัน คือ นายเบสเนฟ นายอันโดปอฟ และนายเชร์เนนโก ที่อินเดีย นางอินทิรา คานธี ผ้ำสูงสุดของอินเดียก็ถูกชาวซิกส์ 2 คน ลอบยิงจนเสียชีวิต ค.ศ. 1910 มีรายงานข่าวจากหลายแห่งในสหรัฐแจ้งว่า มีคนตายด้วยหัวใจวายเมื่อมองเห็นดาวหางฮัลเลย์ ฯลฯ จากหนังสือ สิ่งเร้นลับในโลก